Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2007

Τι είναι emo τελικά;

Δόξα τώ Friedman, η χρονιά που πέρασε ευωδίαζε τεχνολογία για τα Ελληνικά πολιτισμικά και αναπτυξιακά δεδομένα. Δεν θα αναφερθώ στις νέες συσκευές home entertainment, αυτό θα το κάνω αργότερα. Αναφέρομαι στην ανάπτυξη και διάδοση του internet στην Ελλάδα. Λίγο οι διαφημιστικές με τους ηλεκτρονικούς τους πόρους σε λήθη , λίγο το e-commerce που πεινάει, λίγο η νεολαία που ξυπνάει... όλα αυτά σε συνδυασμό με το ευλογημένο βαρύ χέρι των Ευρωπαϊκών κομισιόν που επέβαλε τσουχτερά πρόστιμα, έκαναν την κυβέρνηση και συνάμα τους providers να αρχίσουν να αντιλαμβάνονται τη σημασία της οικονομικής/τοπογραφικής προσβασιμότητας στην ευρυζωνικότητα. Εν αντιθέσει βέβαια με τα προσωπικά συμφέροντά τους, όπως τον ανελέητο πόλεμο από και προς τον ΟΤΕ. Έτσι λοιπόν ακόμα κι εγώ που αποφεύγω τα Ελληνικά ΜΜΕ για την ανύπαρκτη αντικειμενικότητά τους και την αντικειμενικά κακή αισθητική, άρχισα να ακούω "εξωτικές" λεξούλες όπως blog, youtube, myspace, κτλ, από δημόσια πρόσωπα που δεν περίμενα ποτέ να τις ξεστομίσουν. Όλα ευχάριστα λοιπόν: η όπως πάντα αργοπορημένη επόμενη πολιτισμική σελίδα γύρισε και ένα κουταλάκι ουτοπίας μπήκε στο σακί. Αστειεύομαι. Αναρωτηθείτε λιγάκι... συνδυάζεται ο "κατινισμός", η κακή αισθητική, η αμορφωσιά, η ανασφάλεια, ο ράδιο-αρβυλισμός και η ξενοφοβία του μέσου Ελληναρά με την κοινωνία της πληροφορίας; Δεν θέλω να ακούγομαι προκατειλημμένος ή μέγιστος ανθέλληνας, ούτε πως θα ήθελα να παραμέναμε εκτός δεκαετίας, αλλά το κακό άρχισε ήδη. Αναφέρομαι στον ντόρο που έχει ξεσπάσει για την emo υποκουλτούρα, η οποία διαδόθηκε και έγινε μόδα σε λάθος άτομα από την διάδοση του internet στην Ελλάδα.

Βγήκαν λοιπόν στον τηλεοπτικό σταθμό Alpha τρία παιδάκια με απίστευτες ανασφάλειες και φανερά ψυχολογικά προβλήματα, αυτοαποκαλούμενα ως emo, τα οποία ξεστόμισαν απίστευτες ανακριβείς βλακείες του τύπου "οι γονείς μας είναι ευκατάστατοι αλλά εμείς έχουμε σοβαρότερα προβλήματα από τους κάγκουρες (=λαϊκοί τύποι)", "όταν δεν έχουμε κοπέλα τα αγόρια φιλιόμαστε μεταξύ μας", "η ζωή είναι απαίσια και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η εμφάνισή μας" και υποβάθμισαν την ήδη υποβαθμισμένη αντίληψη της Ελληνικής κοινωνίας για τις υποκουλτούρες. Το αποτέλεσμα είναι πιο τραγικό από το προφανές. Ξέσπασε ένας κωμικοτραγικός, λυσσαλέος και αντικειμενικά βίαιος πόλεμος από ανίδεους χούλιγκανς της λαϊκής τάξης κατά όσων περνούν για emo, με αποτέλεσμα να είχαμε θύματα ξυλοδαρμού άτομα από άσχετες υποκουλτούρες όπως μεταλλάδες, punks και goths και τραγικό απολογισμό μαχαιρώματα στην πλατεία συντάγματος (ευτυχώς χωρίς θύματα). Μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω, μου την έχουν πέσει στο δρόμο τουλάχιστον 5 παρέες και μια φορά κινδύνεψα να με χτυπήσουν. Το κορυφαίο; Δεν είμαι emo. Απλά συμβαίνει να ακολουθώ δικό μου στυλ επηρεασμένος από την μοντέρνα Ιαπωνική κουλτούρα... και στη τελική βρε αδερφέ, στο 2007 ζω, δεν μπορώ να βγαίνω έξω με κοντό μαλλί με gel, η αισθητική έχει αλλάξει και είναι υπεράνω μόδας. Τι είναι όμως emo, αφού κατά τα λεγόμενά μου τα παιδάκια στον Alpha λέγανε μπούρδες; Θα σας αναλύσω ακριβώς τι ήταν και τι είναι, αφού πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

Στις αρχές της δεκαετίας του 80, ένα αμερικάνικο hardcore punk συγκρότημα ονόματι Husker Du, μεγάλοι θαυμαστές των γνωστών The Cure, είχε κάτι διαφορετικό να προσφέρει από το εύρος των στίχων του: αναφερόταν στις ανθρώπινες σχέσεις και συναισθήματα, εν αντιθέσει των πολιτικών και κοινωνικών θεμάτων των υπόλοιπων συγκροτημάτων του είδους. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα δεκάδες άλλα συγκροτήματα όπως οι Embrace, Gray Matter, Dag Nasty, Fire Party, Soulside, Fugazi, Moss Icon και Rites of Spring να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο, με τους τελευταίους το 1985 για λόγους διαχωρισμού από τα υπόλοιπα hardcore σχήματα, να αποκαλούν τη μουσική και το lifestyle που τη συνόδευε emotive hardcore (emo ήταν το παρατσούκλι του είδους), δηλαδή κάτι που προκαλεί συναίσθημα (και όχι emotional όπως έχει λανθασμένα διαδοθεί). Εξωτερικευμένο συναίσθημα το οποίο μπορεί να σημαίνει χαρά, μίσος, ζήλια, λύπη, έρωτας, βαρεμάρα, καλοσύνη, οτιδήποτε. Emotive hardcore λοιπόν ήταν ένα lifestyle που περιελάμβανε αντίστοιχα ακούσματα, πιο casual/nerdy ντύσιμο από τους punks (εξού τα γυαλάκια, τα πουλοβεράκια και τα ίσια μαλλιά με χωρίστρα/φράντζα) και ήταν κάθετα αντίθετο στο να κρατά κάποιος τα συναισθήματα μέσα του.

Τι σχέση έχουν λοιπόν όλα αυτά με τα emo kids που έχετε στο μυαλό σας; Γιατί φοράνε make-up και ασχολούνται τόσο με την εμφάνισή τους; Άμεσος συνδετικός κρίκος δεν υπάρχει, αλλά ο χρόνος όλα τα συνδέει. Στις αρχές τις δεκαετίας του 90, η σκηνή μετά τη διάλυση των περισσοτέρων συγκροτημάτων της, άρχισε να εξαφανίζεται, με τη grunge να εισχωρεί τόσο στο underground, όσο και στο mainstream. To 1994 όμως ένα indie συγκρότημα, οι Sunny Day Real Estate, έβγαλαν το album Diary το οποίο αναγέννησε το είδος από τις στάχτες του και του έδωσε μια νέα, πιο "radio friendly" κατεύθυνση, χωρίς όμως οι ίδιοι να αποκαλούν τη μουσική που έπαιζαν emo, αλλά indie. Το συγκρότημα αυτοδιαφημίστηκε από το Internet το 1995, πράγμα εντελώς πρωτοποριακό για την εποχή. Χωρίς να το θέλουν οι ίδιοι, οι θαυμαστές τους και μη, τους αποκαλούσαν emo. Ταυτόχρονα πολλά άλλα underground συγκροτήματα ακολούθησαν το ίδιο στυλ, με τον κόσμο να τα αποκαλεί "indie-emo". Τον ίδιο καιρό, μετά τον θάνατο του Kurt Cobain των Nirvana, η grunge σκηνή έπεσε κατακόρυφα και τη σκυτάλη της "σκληρής mainstream μουσικής" πήρε η pop-punk, με το album Dookie των Green Day και το Smash των Offspring. Παράλληλα όμως, ένα νέο είδος εναλλακτικής punk έχει ξεπροβάλει στο underground, το λεγόμενο geek rock, με τους Weezer, οι οποίοι στο λύκειο ήταν φανατικοί οπαδοί του emotive hardcore, να γίνονται mainstream. Λίγο αργότερα, οι Jimmy Eat World συνδυάζουν pop-punk και post-hardcore με αποτέλεσμα να γεννηθεί ένα νέο είδος μουσικής που ο κόσμος πάλι αποκαλούσε emo. Το 1997 ήταν μια σημαδιακή χρονιά για αυτό το είδος. Όλο και περισσότερα post-hardcore συγκροτήματα όπως οι Braid, Mineral, Knapsack, Jejune, The Juliana Theory, Thursday και Elliot υιοθετούσαν στίχους που έχουν να κάνουν με συναισθήματα και ο κόσμος συνέχιζε να τα αποκαλεί emo, με αποτέλεσμα οι εταιρείες να αποδεχτούν πως υπάρχει ακόμα αυτό το είδος (ή τουλάχιστον ξαναγεννήθηκε). Θα μου πείτε, αφού το λέει η πλειοψηφία, σωστό δεν είναι; Αυτό ας το κρίνει ο καθένας... Το γνωστότερο λοιπόν συγκρότημα του είδους ήταν οι At the Drive-In, οι οποίοι αν και διαλύθηκαν το 2001, έθεσαν τα θεμέλια του ήχου για τα μεταγενέστερα σχήματα που ακολούθησαν ή πήραν αυτή την κατεύθυνση, το λεγόμενο emocore (=emo + hardcore... ε; Emo δεν βγαίνει από το emotive hardcore; Δεν ήταν ήδη hardcore; Το έξτρα hardcore βγαίνει από το post-hardcore; Τρέχα γύρευε...) το οποίο έγινε διάδοχος του nu metal στο σκληρό mainstream ήχο.

Αυτή τη στιγμή δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, σύγχρονα mainstream post-hardcore συγκροτήματα έχουν συνδυάσει necropunk, glam metal και gothic στοιχεία (εξού οι σκελετοί, το make-up, τα φουντωτά μαλλιά αλλά και τα gothάδικα φλερτ με το θάνατο) και αυτοαποκαλούνται ή τα αποκαλούν emo, screamo ή emocore ενώ τα ίδια διατηρούν μικρές επιρροές από το emotive hardcore του 80. Τα γνωστότερα ονόματα είναι οι My Chemical Romance, The Used, Funeral for a Friend, Fall out Boy, Taking Back Sunday, Dashboard Confessional, AFI κ.α. Μαζί με όλο αυτό το συνονθύλευμα μουσικών ειδών, τα social networking sites όπως το myspace, διέδωσαν ραγδαία αυτή τη μουσική και το lifestyle που δημιουργήθηκε αυτόματα και την ακολουθεί με αποτέλεσμα ένα διαδικτυακό σπασμένο τηλέφωνο να προκαλεί τεράστια σύγχυση για το τι πραγματικά ήταν ή είναι emo. Πόσο μάλλον όταν το φαινόμενο φτάνει στην Ελλάδα από παιδάκια που ανακαλύπτουν το internet και βγαίνοντας στην τηλεόραση παίρνουν στο λαιμό τους όλες τις εναλλακτικές υποκουλτούρες, ενώ παράλληλα γελοιοποιούν παντελώς τη δικιά τους, που αν και πλήρως μπασταρδεμένη όπως την ανέλυσα πάνω, δεν είναι τόσο άκυρη όσο περιέγραψαν τα ίδια. Δεν λέω πως αξίζει κάποιο ιδιαίτερο σεβασμό, η στάση μου είναι ούτε κρύο-ούτε ζέστη για αυτή τη μουσική αφού τα δικά μου ακούσματα είναι αποκλειστικά Ιαπωνικά. Αλλά δεν αξίζει τη βία ή ακόμα και το γιουχάισμα. Θα μου πείτε, ακόμα και αν δε γνωρίζατε την πορεία που ανέλυσα, τι αξίζει τη βία; Αυτό έγκειται στη νοημοσύνη και πνευματική υγεία του καθενός, η οποία δεν αλλάζει από blogs.

Δεν υπάρχουν σχόλια: